Az evvel bıraktım okula. Sabahları okula bırakırken sessiz oluyor. Mutsuz değil kesinlikle ama alışma sancıları işte. Sabah mahmurluğu. Ayakkabılarını giydiriyorum. Öpüyorum. Anne bende seni öpücem diyo. Öpüyor beni iki yanağımdan. Seni seviyorum diyorum her sabah ayrılırken. Hiç unutmadan. Bu hayatta onu sevmekten daha önemli ne var ki.
Sabah o sessiz sedasız bıraktığım minik kız. Akşamları hoplaya zıplaya iniyor merdivenleri. Çiçek gibi açılmış olarak. Anneee diye koşup sarılıyoruz. Bazen anlatıyor okula dair yaşadıklarını, bazense geçiştiriyor. Arkadaşlarından bahsediyor. Kimilerinin ismi evde daha çok geçiyor. Alışıyor gitgide. Bizde alışıyoruz kızımızın bu büyümüş hallerine....
Her şey o kadar doğal seyrinde gidiyor ki İlknur' cuğum. Kızın artık sosyalleşme sürecine girdi. Bundan geriye dönüş olmaz. Orta öğrenim, üniversite, iş hayatı derken emekliliğe kadar gidecek bir süreç. O giderek daha çok alışacak. Sen de iyice rahatlayacaksın. Yüreğimdeki pır pır lar azalacak. Ama bir küçük endişe kuşu yüreğinde sonsuza kadar kanat çırpıp duracak:))
YanıtlaSilDoğduğu ilk gün öğrendim Asuman abla endişe kuşunun nasıl kanat çırptığını:)
YanıtlaSilHer geçen gün birey olma yolunda ilerliyor küçük hanım.
Öpüyorum sevgilerimle...