Bilmiyorum ne zaman okur.
Ama bu anneler günü yazısında anneliğimden çok annemi yazmak istedim.
İnsan en çok ebeveynlerini eleştirir hayatta sanırım.
Neden daha fazla özgür değilim?
Neden her istediğimi yapamıyorum şeklinde...
İlk okula giderken sabahçı olduğumda (oturduğumuz sokak çıkmaz bir sokaktı servis giremezdi evin önüne kadar) servise kadar götürürdü beni. Çok kızardım ona ben giderim gelmene gerek yok derdim. Büyüdüm ya hani. Senin gözünde nasıl küçük göründüğümü bilmezdim.
Seni anlıyorum anne. Ama 20 yıl sonra kızımı okula bıraktığımda. Yanımda olmadığında neden endişelendiğini. Gözleri camlarda neden beklediğini. Bana güvenmiyor musun? dediğimde. 'Sana değil, dünyaya' demenin ne demek olduğunu şimdi anlıyorum. Bir kızım olduğunda.
Endişenin korkunun ne demek olduğunu. Bazı düşüncelerin gecelerce uykusuz bıraktığını. En ufak korkunun nasıl ellerini titrettiğini şimdi anlıyorum. Geç değildir hiç bir şey için umarım. İnsan yaşamadan bilmiyor anne...
Seni çok seviyorum...
Miniğimin değimiyle 'günün kutlu olsun anne'
iLkNuR...!
07/05/2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder