Her geçen gün biraz daha büyüyor miniğim. Hızına yetişmek mümkün değil. Bazen uslu, sevecen, anlayışlı. Bazen asi, laf dinlemez, yaramaz. İçinde onu neyin değiştirdiğini, nelere tepki verdiğini, onu nelerin korkuttuğunu anlamak hiçde zor değil.
Küçük bir bebek gibi gördüğüm anlarda boyundan büyük laflar etmesi ''öksüyoyum hıkamı giysem iyi oyuy''. Akşamları anneanneden gelmek istemediğinde ''Almina'cım bana sözverdin'' demem üzerine, ''peki şimdi evimize gideyim, yayın anneanneye geyiyiz'' demesi içime öyle dokunuyorki. Minicik bedenindeki büyük insanı görmek düşündürüyor beni.
Kızıyorum bazen, ona rağmen sırnaşıyor. Kızgınlıklarımdan sonra bile başımdan ayrılmaması korkutuyor beni. Korkuyorum büyüdükçe her kavgamız böyle kolayca tatlıya bağlanmaz diye. Her gece uykudan önce '' seni çokk sefiyorum'' demeyi eksik etmiyoruz. Şükrediyorum onu bana verdiği için. Şuan özlüyorum yanımda yok diye...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder