Bu yazıyı neden yazdığımı biliyorum. Bir evlilik yok olurken hissettirdikleri yazdırıyor bunları bana. Karşımdaki kişi 'her yeni evlenen kişiye acıyorum diyor'. Dönüp kendime bakıyorum ama ben böyle düşünmüyorum. Eşim, benim diğer EŞİM. Zor zamanlar oluyor elbet. Çatışmalı zamanlar, görüş ayrılıkları ama birbirimizin aynı olsaydık hayat bu kadar eğlenceli olabilir miydi?. Evlilik başka birşey. Üzerine yazılmış, söylenmiş bir dolu söz. Bir başlangıç aslında, karar yola devam 2 kişilik. Daha sonraları arta arta. Ama bitirmek. Hayallerinin yıkılması, çocuğunun üzülmesi. Kişiliğinin yok edilmesi. İçine sindirilmeye çalışılması. Acı.
Hiç bitmeyecek diye birşey yok elbette. Ama insan bitirmek için yola çıkmıyorki. Hep güzel olsun istiyor. Hep mutlu kalalım. Kendi evlilik anahtarım sevgi. Aşk cazibesini yitirebilir. Heyecanı yok olabilir. Ama sevgi evlilik için olmazsa olmaz faktör.
Bir yanım üzgün, bir yanım değil. Üzgünüm bir evlilik yıkılıyor diye. Değilim çocuklar daha huzurlu büyüyecek diye. Karar vermek ne zor. Yanlış kararlar vermemek dileğiyle...
