Ben yaparım...

Son iki aydır müthiş bir benlik kazandı küçük hanım. Özgürleşme çabaları, ben yaparım çığlıkları had safhada. Yeni şeyler öğrenmek ve haklı olarak da deneyimlemek istiyor. Bu söylediklerimde sorun yok. Sorun şu ki deneyimlemek esnasında hiç bir şekilde yardım almıyor. Ya kendi yapacak olmadı, anne sen yap yada baba sen yap şeklinde uzayan bir çekişme.

Makasla kağıt kesmeye çalışıyor makası tutmayı gösteriyorum
-hayır ben yaparım. Peki az sonra ağlamaklı ses
-anne ben yapamıyorum sen yap.
-Kızım yardım edeyim baş parmak şuraya, işaret ve orta parmak şuraya. İsyan
-hayıy hayıy ben yapamıyoyum sen yap.

Bir diğer örnek her sabah evden çıkılıyor minik hn. anneanneye bırakılıyor. Tabi aynı seromoni akşamda var. Fakat işe geç kalmama çabası sabah koşturmacası hızlı hareket etmemizi gerektiriyor. Arabaya kendi biniyor. Olaki hız kazanmak için arabaya binişine yardım edelim. İsyan bayrağı çekiliyor. Başlıyor ağlamalar arabadan iniyor kucağa alındığı kısma kadar yürüyor sanki biraz öncekiler yapılmamış gibi tekrar arabaya kendi başına biniyor. Öyleki bazen ayağından çıkarttığımız ayakkabıyı tekrar giydiriyoruz kendi çıkartsın diye. Bunları istemesinde sorun yok. Ama isteme şekli hep ağlayarak. Bu bir süreç elbet büyüme sancıları ama yaşamın içinde bazen zorlaşıyor işte.

2 yaş sendromu mu?, özgüven duygusu mu? çözemedim henüz. Sabır diliyorum kendime :)...