Kızımın okulunda uzun süredir beni rahatsız eden bir konu vardı. Dün müdire hanımı görünce mevzuyu anlattım. Olay şu ki, kızımın çantasına bir yedek kıyafet koyuyoruz onlarda uyku sonrası yedekleri giydirip üzerinden çıkarttıklarını küçük boy çöp poşetlerine koyuyorlar. Böylelikle bizim evimize haftada 5 adet poşet geliyor. İlk başlarda eşim aynı poşeti geri koy çantasına dedi. Öyle ya çiş, kusmuk vs. gibi poşeti kirletecek bi durum yoktu. Altı üstü terli, boyalı yada yemek lekeliydi. Poşeti koydum ama koyduğum poşet geri geldi boş olarak kıyafetler yine yeni bir poşete konmuştu. Öneri olarakta çocukların üzerinde isimlerinin yazdığı bez torbalar yapılmasının daha uygun olduğunu bunun hem israf hemde çevreye zararlı olduğunu söyledim. Müdürümüz kibarca ah keşke tüm anneler sizin gibi düşünse ama işte torbalar karışır sorun çıkar vs. vs. şeklinde geçiştirsi açıkcası. Algılamakta zorlanıyorum biz çocuklarımıza israf etmemeyi ve çevreye zarar vermemeyi öğretmiyor muyuz? Okullarda bunlar sıkça tekrarlanmıyor mu? Peki şimdi nasıl davranıyoruz. Bulaşacak tarzda kirlilier zaten poşete konur bundan kaçınmak mümkün değil. Koskoca okulda bunu düşünen tek anne-baba biz miyiz yani?Yazmak istediğim o kadar çok şey varki. Ama doğru yerden başlamak istiyorum. Gerçekten sancılı dönemler yaşıyoruz son zamanlarda. Kızımıza ulaşamıyoruz. Onu anlamakta güçlük çekiyoruz. Bir çok şeye direniyor. Son noktaya kadar sabrımızı ölçüyor. Madde madde yaptıklarını yazmak istiyorum.
Son günlerde sıkça yaşadığımız tablolar yukardaki şekilde gelişiyor. Bizi endişelendiren sorular;
Tüm bu sorularla gidip geldik. Başlangıçta problemler daha ufaktı daha az gözle görülür. Ama olayları büyütünce açıkcası okul fobisi geliştirmesinden korktuk. Şuan profesyonel destek almaya başladık ailece. Dünde bir kitap önerdi danışmanımız. Kitap bittiğinde onunla ilgilide yazacağım. Ama asıl sorunumuzu öğrendik. Dahası tüm bu yaşananların okulla hiç bir ilgisi olmadığını.
Çocuk: Sınır koyamayan bir aile. Nerede durması gerektiğini bilmiyor. Sınırlarımızı en uç noktalara kadar zorlayarak dayanma gücümüzü keşfediyor.
Anne - Baba: Daha önce yaşadığımız sağlık problemleri nedeniyle bir el bebek, gül bebek bebek büyütme şekli. Aman ağlamasın, aman üzülmesin, aman hasta olmasın diye bir çok şeyin hazır olarak önüne sürülmesi. Korku hali. Dış dünyada zarar görecek fikri.
Yaşadığımız sağlık sorunun geçtiğini biliyoruz. Ama malesef izlerini silmek tahmin ettiğimiz gibi kolay değilmiş. Yada sağlıklı olduğunu öğrendikten sonra yaşadığımız bu geçiş sancıları bunlar. Ebeveynlikte herşey gibi her yeni adım deneyimleyerek öğrendiğiniz bişey. Aslında bir hafta önce çok umutsuzdum. Kızıma ulaşamamak beni deli ediyordu. Şimdi aldığımız yardım, her yeni gelişme, okuduklarımız, anne -baba iletişiminin daha iyiye gitmesi beni gerçekten rahatlattı.
Danışmanımız bize bişey söyledi. 'Siz ona bonfilenin hep en güzel yerlerini vermişsiniz'. Sahiden böyle mi yapmıştık? Seçeneklerini bile sınırlamayı becermemiştik. Özgür, özgüvenli bir çocuk yetiştirmeye çalışırken. Sınırları olmayan çoğunlukla şikayet halinde bir çocuk oluvermişti.
Biz şimdi sınırlarını bilen Sorumluluk Sahibi Bağımsız Bir Çocuk Yetiştirmek istiyoruz. Güzel adımlar atıyoruz.
Biliyorum uzun oldu, paylaşmaya devam edeceğim :)
