3 Mart 2010 Çarşamba

Duygusal anlar...

Dedem yeni ev için bana hediye almak istiyormuş. Bununla ilgili konuşma geçiyor aramızda. Dede lütfen diyorum ne hediyesi siz iyi olun yeter. Benim size hediye almam gerek üzmeyin beni diye.

O sırada konuşma devam ederken minik bir kedi bacaklarıma yapışmış mırıl mırıl mırıldanıyor. Kulak verdim. Sessizce ''anne üzmesinler seni '' diyor. Güler misin, ağlar mısın. Tatlım üzülmüyorum diyorum ama kafasındaki sorularıda yanıtlayamıyorum. Gülümsüyorum sıkıca sarılarak. Çocuklar nasıl algılıyorlar hayatı kestiremiyorum....

2 yorum:

  1. Umarım benzetmeye alınmazsın İlknur' cum. On yıldır bizimle olduğu ve kızkardeşimi de çok sevdiği halde bir parça şakalaşsak ya da ortak bir kızgınlığımızı (bir olaya ya da birine) biraz sesli dile getirsek Paçoz hemen Rayuş' a çemkirmeye başlıyor. Bezdirip kaçırana kadar havlıyor. HUzursuz olmamızı istemiyorlar.
    Bu arada yeni evine taşındın herhalde. Güle güle otur canım...
    Sevgiler...

    YanıtlaSil
  2. Asla alınmam Asuman abla. Aranızdaki sevgiyi hissettiğim için başka şekilde değerlendirmem mümkün değil. Gerçekten öyle sevdikleri üzülsün istemiyorlar.

    Sonunda taşındım :). Teşekkür ederim.

    YanıtlaSil