Yeni Bir Yaş

Bazı doğum günlerimde bir karamsarlık çemberi sarar beni içime kapanırım git gide. Sorgularım bolca tekrar ederim geçmişi. Bazılarında ise 18 yaşımın heyecanı sarar tüm benliğimi, eteklerim uçuş uçuştur adeta tıpkı dün gibi. Müjdeli haberler, kitabını ve en sevdiği yüzüğünü annesine hediye eden kızım, her ana sürprizler sığdıran eşim, mesajlarıyla ve telefonlarıyla günümü anlamlandıran sevdiklerim. Böylesi güzel günlerde insan hep içinden tekrar ediyor ''iyi ki doğdum'' :)) Şükür böylesi güzel insanları hayatıma yerleştirene...



23 Ocak ....

Şükür vesilesi öyle çok şey var ki. Umutlarımızı diri tutan, zorlukların arkasındaki kolaylıkları gösteren. Bizi mucizelere şahit kılana sonsuz şükürler olsun.

Sevdiklerinizle mutlu, huzurlu geçireceğiniz bir hafta sonu dilerim :) 

Öksürdüm yahu...

Sabah saçını tararken öksürdüm. Bir hışımla döndü bana, bana doğru öksürme verem mikrobu bulaştırırsın dedi. Verem olmadığımı :) o yüzden verem mikrobu bulaştırmayacağımı. Bizlerin aşılı olduğumuzu anlattım. Pek inandırıcı gelmedi sanırım 'Dilek öğretmenim öksürünce bulaşacağını, öksürükle beraber mikropların havada dolaştığını söyledi' dedi. Sabah sabah beni veremli ilan etti :). Sonrasında aşıyı ne zaman olduğunu, ağlayıp ağlamadığını ve buna benzer bir dolu soru sordu. Epeyce formundaydı. Bu haftanın konusunun bulaşıcı hastalıklar ve aşılar olduğunu bilseydim daha önceden çalışırdım dersime :)



Ps: Kendini aynada çekmeye çalışan minik fotoğrafçı :)

Zaman...

Geçmiş zamanlara ait çeteleler tutmak.
Geçirdiğim zorlu günleri hatırlayarak şükretmek.
Büyümek, büyümek ve hep çocuk kalmak.
Her gün yeni bir yenilik ve daha sakin bir annelik.
İçimde sular durgun, sessiz sakin üstelik. Değişiyor muyum ne? :)
Gecelerin sabahları, sabahların geceleri hızlı takibi hafızamı yoruyor aslında. Bu sakinliğime inat, hızla giden günleri yakalayamamak.
5 saat beklemek soğuk koridorlarda en sevdiklerinle en sevdiğini geçmişe ait hep bu his acıtacak içimi. Sonra bugün dönüp bakınca ardına ben ne kadar güçlüymüşüm diyebilmek. Dua etmek bol bol bir daha hiç yaşamamak adına ve şükretmek geçen dört yıldan sonra her dakikaya. Anneler üzülmesin, anneler üzülmesin....

Hayat su gibi hızla akıp gidiyor ve ben güneşli günleri çok seviyorum...

Dönemsel...

Her günüm aynı değil. Kimi günler oldukça neşeli, kimi günler sebebi olmadan suçu havalara atarak keyifsiz oluyorum. Hatta neye kızgın olduğumu bilmeden sinirli olduğumu düşündüğüm günler bile var. İşte o da öyle kimi günler çok kibar sakin bir kedi yavrusu gibi sokulup sevilmek için can atıyor. Beni duyuyor anlıyor hatta sakinleştiriyor. Kimi günlerde son günlerde olduğu gibi çok sinirli ve inatçı.

Herşeye ama herşeye ağlıyor. Kendi isteğinin olması için sonsuz bir caba sarfediyor. Ne zaman bu yolla bir şey elde edemeyeceğini anlayınca ortalık sakinleşiyor. Deniyor, sınırlarını öğrenmeye çalışıyor, tepkilerimizi ölçmeye çalışıyor hepsi normal süreçler ama anne baba olarak böylesi günlerde sağ duyuyu kaybetmemek, onu anlayabildiğimizi sevgimizi göstermek güçleşiyor. Geçen bir blogda okudum sanırım ''annelik gönüllü vicdan azabı çekmektir '' yazıyordu. O uyuduktan sonra yada okuldayken kendini sorgulamak çok can sıkıcı...

Bazı fotoğraflar var ki benim kelimelerle sayfalarca sürecek kendimi ifade etmelerimi bir çırpıda hissettiriyor. İşte ben diyorum, o karelerde bir yerdeyim beni görmemen hissetmemen mümkün değil. Sanırım bu nedenle seviyorum fotoğraf çekmeyi. Bide benden başka kendini bu karelerde gören olursa işte o zaman ne mutlu bana :)