Eller ve ayaklar...

Hepimiz duymuşuzdur büyüklerimizden. Ne kadar büyürsen büyü benim gözümde hep çocuk kalacaksın, hep küçük kalacaksın diye. En çok babaannem babam için söyledğinde çok komik gelirdi bana küçükken. Nasıl yani? Nasıl küçük görünebilir ki. Babam o benim uzun boylu, kocaman, güçlü babam. Komik nasıl onu çocuk olarak görebilir ki.


Minik yeni doğduğunda da şöyle bir his var içimde. Büyüdükçe de bu el ve ayakları yine böyle öpüp koklaya bilecek miyim diye.


Şimdi 3 yaşında, el ve ayaklar her geçen gün büyük bir hızla büyüyor. Ve ben sanki ilk doğduğu günmüş gibi öpüp kokluyorum o el ve ayakları. Ne kadar haklıymış daha önce söyleyenler. Ne kadar büyürse büyüsün gözünde hep bebek. Dün doğmuş gibi. Bu daha ne kadar sürer bilmiyorum. Kokusu ilk gün ki gibi. Tadı da öyle...