Dönemsel...

Her günüm aynı değil. Kimi günler oldukça neşeli, kimi günler sebebi olmadan suçu havalara atarak keyifsiz oluyorum. Hatta neye kızgın olduğumu bilmeden sinirli olduğumu düşündüğüm günler bile var. İşte o da öyle kimi günler çok kibar sakin bir kedi yavrusu gibi sokulup sevilmek için can atıyor. Beni duyuyor anlıyor hatta sakinleştiriyor. Kimi günlerde son günlerde olduğu gibi çok sinirli ve inatçı.

Herşeye ama herşeye ağlıyor. Kendi isteğinin olması için sonsuz bir caba sarfediyor. Ne zaman bu yolla bir şey elde edemeyeceğini anlayınca ortalık sakinleşiyor. Deniyor, sınırlarını öğrenmeye çalışıyor, tepkilerimizi ölçmeye çalışıyor hepsi normal süreçler ama anne baba olarak böylesi günlerde sağ duyuyu kaybetmemek, onu anlayabildiğimizi sevgimizi göstermek güçleşiyor. Geçen bir blogda okudum sanırım ''annelik gönüllü vicdan azabı çekmektir '' yazıyordu. O uyuduktan sonra yada okuldayken kendini sorgulamak çok can sıkıcı...