Geçip giden, zamanları bir yerlerde bulsam...

Günler geçerken bazen anlayabiliyorum kendimi, bazende anlaşılmamak için çaba sarfediyorum. Islanıyorum yağmurlarda. Gülümsüyorum insanlara. Şımarık bir kız çocuğu oluyorum garip bakışlara rağmen. Aldırmıyorum artık insanların ne düşündüğüne eskisi kadar. Çok şey yapmaya çalışıyorum. Bu sırada bir çok şeyi atlıyorum. Tıpkı bu sığınağa eskisi kadar sık uğrayamamak gibi.

Yoluna girmiş gibi oluyor herşey. Sonra bir anda beceremediğimi düşünüyorum. Annelerin çoğuda böyle mi düşünüyor meraktayım. Öyle zorladığı anlar varki, kelimeler kifayetsiz. Bazende tatlı bir kedi yavrusu gibi uyumlu, tatminkar tek isteği sevilmek. Ne kadar çocuğumuz bize ait bir parça gibi baksakta duruma, insan başlıbaşına. Tepkileri, istekleri, bakış açısı bizim çok dışımızda. Sağlık olarak iyi şükür. Anne kız uzun soluklu hastaydık. Şimdilerde iyiyiz. Antibiyotik tedavisine devam. Güzel sonuçlar almayı umud ediyoruz.

Cuma günü yine uygulamalı dersimiz vardı. Uzun pozlamayla pan çektik ilginç şeyler çıktı. Fotoğraf çekmek ruhuma şifa veriyor. İşte onlardan bir kaç kare:)












Uzun pozlama, pan yaparak çekilmiştir.